قدم قدم تا به حرم......

خدایا دستهام رو توی دستت نگه دار.....من از گم شدن می ترسم.

عاشق شدن قشنگه!این تو بودی که دستم رو گرفتی و آوردی تا کربلا....

جایی که حتی دلم هم فکرش رو نمی کرد!دل.....دلم رو به تو سپردم

که خودت رو براهش کنی!

وقتی توی مسیر پیاده روی اربعین قرار میگیری انگار هیچ کس اونجا برات غریبه نیست؛انگار همه شبیه هم ایم.

همه پاهاشون درد میگیره،خیلی ها می لنگند،اما با این حال همه به راه شون ادامه میدن! خدایا یعنی میشه توی مسیر ایمان و عقیده مون هم ابن جوری باشیم یعنی با همه دردها و رنج ها و خستگی ها به راهمون ادامه بدیم؟؟؟

وقتی پات تاول میزنه و عضلاتش میگیره به دورو ورت که نگاه میکنی می بینی خیلی ها دارن می لنگن حس میکنی همه دارن آرام راه می رن.اما وقتی کنار میکشی و یه گوشه میشینی تا استراحت کنی می بینی که سیل جمعیت با چه سرعتی حرکت می کنن انگار اشتیاق و شور آنها به قدمهاشون سرعت می بخشه!

چهره های همه راضی و خندانه....با دیدن ازدحام جمعیت روحیه می گیری انگار اشتیاق در تو هم فوران میکنه و با همان پاهای خسته و پر درد بلند می شی و به راه ادامه می دی....

اینجا هیچ کس و هیچ چیز عجیب و غریب نیست.....انگار همه سالهاست که همدیگر را می شناسند.....

من کجا اینجا کجا؟؟؟؟

فکر نمی کردم منم انتخاب کنی؟امام حسین(ع)تو منو کشوندی به این مسیر....

حس قشنگیه اینکه ندونی کسی دوستت داره و بعدا بفهمی....

دوستت دارم......همیشه از خدا خواستم که به اینجا برسم...به حب حسین...دوستت دارم،دوستت دارم!

ممنون که این هدیه رو بهم دادی هیچ عشقی از اون برام بالاتر نیست .خودت دعام کن که همیشه محبت بمونم!

امام مهربونم برای هدایتم دعا کن!دلگرمم به نگاه تو

به عشق شهدا...